بسم الله الرحمن الرحیم
از هر چه می رود سخن دوست خوشترست
پیغام آشنا نفس روح پرورست
هرگز وجود حاضر غایب شنیده ای
من در میان جمع و دلم جای دیگرست
شاهد که در میان نبود, شمع گو بمیر
چون هست اگر چراغ نباشد منورست
ابنای روزگار به صحرا روند و باغ
صحرا و باغ زنده دلان , کوی دلبرست
جان می روم که در قدم اندازمش ز شوق
درمانده ام هنوز, که نزلی محقرست
کاش آن به خشم رفته ی ما آشتی کنان
بازآمدی که دیده ی مشتاق, بر درست
جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی
وین دم که می زنم ز غمت دود مجمرست
شب های بی توام شب گورست در خیال
ور بی تو بامداد کنم روز محشرست
گیسوت عنبرینه ی گردن تمام بود
معشوق خوبروی چه محتاج زیورست
سعدی خیال بیهده بستی امید وصل
هجرت بکشت و وصل هنوزت مصورست
زنهار از این امید درازت که در دلست
هیهات از این خیال محالت که در سرست