با خودم هستم ...
بسم الله الرحمن الرحیم
یادت باشد شهید اسم نیست،رسم است!!!
شهید عکس نیست که اگر از دیوار اتاقت برداشتی فراموش بشود!!!
شهید مسیر است،زندگیست،راه است،مرام است!شهید امتحانِ پس داده است!شهید راهیست بسوی خدا!
مهربانی هایشان را به یاد بیاور،چه آن هنگام که دستت را پس زدند و به رویت اخم کردند!چه آن زمان که دستانت را گرفتند و لبخند زدند!به یاد بیاور آن زمان را که بد کردی و خندیدند و تو هنوز هم نفهمیده ای...!
این روزها عجیب شده ای...شاید احتیاج است تلنگری به خودت بزنی!شاید احتیاج است تذکری به خودت بدهی!شاید باید بیشتر بار نگاهشان را حس کنی!
دشمنی به جای دوستی
بسم الله الرحمن الرحیم
تصورش هم شیرین است. مردمی که صفای خودشان را در وفا به دیگران پیدا میکنند.
دستی که برای دیگری در جیب می رود با محبت بیرون می آید. بی منت، بی ریا، از سر عشق.
گذشت و دوستی و محبت از در و دیوار شهر می بارد.
هیچ کس بدخواه دیگری نیست.
لبخند جواب لبخند است.
خودخواهی و خود بینی و بقیه خودها کنج خانه ها خاک می خورد اما محبت در کوچه ها دست به دست می شود.
شیطان خوب میداند. که دوستی و محبت، انسان را تا خدا می برد. پس فتنه انگیزی را شروع می کند تا دوستی ها را به دشمنی بکشاند.
از خانه شروع می کند.
همسران را نشانه می رود و محبت آسمانی را با بهانه های زمینی مسموم می کند.
به کوچه و بازار و اینجا و آنجا سرک می کشد و آتش افروزی می کند.
سخن چینان و غیبت کنندگان را هم به همکاری می گیرد.
مردم شهرها را به هر بهانه ای با هم دشمن می کند.
ملتها به جان هم می اندازد تا هر چه دارند در آتش جنگ و دشمنی بسوزد.
کار را به جایی می رساند که به جای اینکه دست در دست هم جامعه ای باورمند بسازیم و با راهنمایی خوبان به قله های انسانیت برسیم. به نزاع با یکدیگر برخیزیم و نیروهایمان را صرف دشمنی با یکدیگر کنیم. این چیزیست که او می خواهد:
إِنَّمَا یُرِیدُ الشَّیْطَانُ أَن یُوقِعَ بَیْنَکُمُ الْعَدَاوَةَ وَ الْبَغْضَاء...
جز این نیست که شیطان می‌خواهد در میان شما دشمنی و کینه بیفکند
(آیه 91 سوره مائده)
رمضان، ای موسم غفران و غوغای عفو!
بسم الله الرحمن الرحیم
رمضان، ای موسم غفران و غوغای عفو!
تو ضیافت جمع علی جویان و محفل انس عاشقان مولایی!
عطشناکی ما در رۆیت هلال تو، عطش دیدار امیر عدل و عاطفه، علی (ع) است.
نکهت ولایت از لحظه های آسمانی تو می خیزد و جان را به جنان والیان می خوانی.
عجبا از این ضیافت عظما و محفل زیبا و نشور بی همتا!
اینک آیا بانگ چاووش رحمت را می شنوی؟
مباد از کاروان نیایشگران و نمازگزاران و سخا صفتان جدا افتی و ندیم حرمان و حسرت شوی.
در ماه مهرورزان و در ساحل زیبای ایمانیان، آماده ی آن شو که تن به دریای ناپیدا کرانه ی قدر بسپاری و همپای طاهران در وادی فطر پا گذاری و آنگاه به مدینة الایثار عاشورا رسی.
پروردگارا!
صیام و افطار و سحر و نیایش و نماز و قنوت و سجود و رکوع مان، بهانه ی تماشای یک نگاه ناز توست؛ دریغ مان مدار. تشنه ی آب و گرسنه ی طعام نیستیم.
ما تشنه دیدار توییم ای نور زمین و سماوات!
سیه روییم و در سپیدی بحر عنایت خویش، غسیل مان کن و با دلی پاکیزه بر خوان ضیافت رمضان، اذن جلوس مان ده.
شکرا که انتظاری تلخ به سرآمد و وصل شیرین یار، حاصل شد.
اینک سپیده، غالیه دان عطر نیایش می شود.
عطش رمضان، تذکار عطش عاشوراست.
لب های خشک روزه داران، حسین (علیه السلام) را زمزمه می کنند.
تلظی کام تشنگان، شوق وصال دریای ایثار اباالفضل (ع) در ساحل ارادت است.
رمضان، مقدمه ی محرم است.
قدر، دروازه ی شهر نینواست.
صیام، طلیعه ی قیام است و صائمین، طلایه داران سپاه قائم آل یاسین (عج).
منبع:سایت مقام معظم رهبری